Արմեն ՀԱԿՈԲՅԱՆ. Մեր տանձերը տանձ են` առանց ճշտումների

Պտուղ-բանջարեղենի խանութում տեսականին կարգով-սարքով դասավորած է, տեղը տեղին: Մրգերի արկղերի վրա համապատասխան «անուն-ազգանուններն» են ու դրանց հեռախոսի համարները, որ պարզվում է՝ գներն են: Նայում եմ՝ կարդում. «Ամերիկական տանձ», հաջորդը՝ «Չինական տանձ»… Նայում եմ, հաջորդ արկղում մեր տեղական ընտիր տանձերն են շարված՝ առանց որևէ գրության: "За державу обидно" տոնով, բարձր-բարձր ասում եմ. «Ա´յ մարդ, բա մեր տանձերի վրա՞ ինչի չեք գրել՝ «Հայկական տանձ»: Խանութի երիտասարդ աշխատողը, օլիմպիական հանդարտությամբ, անվրդով, մի տեսակ մոնոտոն պատասխանում է. -Ցավդ տանեմ, մեր տանձերը, առանց գրելու էլ պարզ է, որ տանձ են: Հեսա՝ «Անտառային գեղեցկուհին» ոչ մի բանի հետ չես շփոթի: Իսկ սրանց վրա ստիպված գրում ենք, որովհետև ով գալիս, հարցնում է՝ էս ի՜-ի՞նչ տեսակի խնձորներ են… Հետևություն. մեր երկրում խնձորը՝ խնձոր է, տանձը՝ տանձ, …մարդն էլ՝ մարդ, առանց լրացուցիչ պարզաբանումների: Իրենց մոտ երբեմն պետք է ցուցանակ փակցնել, որ իմանաս՝ կի՞ն է, թե՞ տղամարդ: Չնայած, էսպես որ գնաց, մեր մոտ էլ կարող է լինել ինչպես «իրենց մոտ»: Բայց` մենակ էդ մասով: Վատ չէր լինի, որ լիներ մյուս մասերով էլ (աշխատանք, եկամուտ, օրինապահություն), բայց դեռ որ «էն մասովն» է ստացվում:

Մեկնաբանություններ